هیچ دعوی الهیاتی نیست که مضمونی سیاسی در پی نداشته باشد، و هیچ سیاستی نیز بنا به طبیعت زندگی سیاسی، نمی‌تواند بدون دعوی الهیاتی امکان تحقق عملی داشته باشد. بر این اساس هر سیاستی که در عمل کار می‌کند و هر اندازه‌ که کار می‌کند، ضرورتاً مبتنی بر صورتی از الهیات یا امری است که به نحوی رادیکال از شیوه‌ی زندگی فلسفی (در معنای سقراطی کلمه) متمایز می‌گردد.

فوکو از بزرگترین متفکران قرن بیستم است که تفکر او در ساحت فلسفه و حوزه‌های مختلف اندیشه‌ی سیاسی_اجتماعی مورد توجه بسیاری از اندیشمندان هم عصر خود قرارگرفته است، همین امر خوانش‌های مختلفی از او در پی‌ داشته و مدعیان بسیاری را در جامعه‌ای چون ما سبب شده است.با وجود این تقریرهاوخوانش‌، این سؤال مطرح است که «فوکو چگونه می‌اندیشد»؟
این درسگفتار بنا دارد با مرور برخی از انحاء تفکر معاصر و شیوه مواجهه فوکو با آنها، به بررسی و نقد این اندیشمند بزرگ نیز بپردازد.
مسئله اصلی فوکو: تبارشناسی انسان مدرن و شیوه‌های فهم انسان مدرن از خویش است.

رنج تنهایی رنج ناشی از فقدان ارتباط اصیل است. در پی رنج تنهایی است که نیاز به ارتباط رخ می‌نماید؛ نیاز به دوست داشتن و عشق و حضور دیگری. ما غرق در جهان دیگری هستیم.
تنهایی فقدان حضور دیگری است اما نه هر دیگری، دیگری اصیل.

زندگی رسم خوشایندی است
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه عشق